 |
 |
 |
 |
Lustro |  |
| W zaparowanym lustrze snują się obrazy, woalką mgły osnute witraże mych marzeń. Pośród rosy zawilców, za pary firanką, dostrzegam Twoją postać, tęskna ma kochanko. Ciało me owładnęły niepokoju dreszcze, wciąż sie łudzę nadzieją, że Cię ujrzę jeszcze. Dłonie spragnione Ciebie mgłę drżąco zcierają, krople płyną po szybie mirage zmywając. Za mgły tej obietnicą spotkać miałem Ciebie, a w szkle płaczącym rosą ujrzałem sam siebie. W zaparowanym lustrze snują się obrazy, woalką mgły osnute witraże mych marzeń. |
||
 |
E. J. |  |